Okolica ta pośród okolicznych wzgórz, zasługuje na miano POLSKIEJ DOLINY KRÓLÓW. Znaleziska, które tu odsłonięto podczas badań archeologicznych prowadzonych od roku 1979 przez dr Krzysztofa Tunię, są o 1500 lat starsze od tych z Teb Zachodnich w Egipcie. To kolejne potwierdzenie, że nasze ziemie zamieszkiwały ludy stojące na wysokim poziomie rozwoju społecznego i gospodarczego. Nie byli to dzicy ludzie kryjący się w kniejach, ani koczownicze plemiona wędrujące ze wschodu na zachód, lub odwrotnie. Było to wysoko zorganizowane społeczeństwo rolnicze, osiadłe na tych terenach od dawien dawna. 

Stanowisko archeologiczne odsłoniło relikty cmentarzyska z przełomu IV i III tysiąclecia p.n.e. Znajduje ono się w obrębie zachodnio-małopolskiej wyżyny lessowej, na lewobrzeżu Małoszówki - prawobrzeżnego dopływu Nidzicy będącej z kolei lewobrzeżnym dopływem Wisły. 

W odsłoniętych z warstwy humusu wykopach archeolodzy znaleźli skomplikowaną sieć rowów i palisad. Trzy sezony prac badawczych doprowadziły ich do powiązania znaleziska z neolityczną kulturą pucharów lejkowatych. Badania geofizyczne, prowadzone przez Tomasza Herbicha z Polskiej Akademii Nauk i Joerga Fassbinndera z Urzędu Konserwatorskiego w Monachium pomogły w zidentyfikowaniu znaleziska. 

Ślady rowów i palisad okazały się gigantycznymi grobowcami z czasów, kiedy Egipcie jeszcze nie było ani jednej piramidy, a w Europie dominowały kultury megalityczne. Trwałość konstrukcji budowanych w żyznej lessowej dolinie, z najbardziej dostępnego materiału – drewna, była jednak znikoma pomimo jej olbrzymich rozmiarów. Grobowce były gigantyczne jak na możliwości niewielkiej (?) społeczności, przekraczały 100 m długości. 

Ściany grobowców w Słonowicach zbudowane były z palisad, na które składały się drewniane bale o średnicy ok. 30 cm. przykryte stropem z podobnych bali. Wnętrze grobowców zostało zasypane ziemią pozyskiwaną z rowów dookoła, miały one głębokość do 3 m i szer. do 5 m. Powstawał w ten sposób oszalowany drewnem nasyp szerokości ok. 10 m, wysokości sięgającej 5 m i długości ponad 100 m zawierający pojedyncze szczątki. Wielkość megaksylonów (mega - wielki, ksylos - drewno)świadczyła o randze pochowanego w niej człowieka. 

Archeolodzy odkopali dotychczas sześć podobnych grobów różnej wielkości.